Zatoka jest najbardziej na północ wysuniętą częścią Morza Bałtyckiego. Od południa od Bałtyku oddziela ją Morze Alandzkie i Morze Archipelagowe oraz archipelag wysp Alandzkich. Zatokę Botnicką charakteryzuje niewielkie zasolenie wody, stąd przez całą zimę (ok. 8 miesięcy) niejednokrotnie jest w całości skuta lodem, przez co nieustannie pływają tam lodołamacze umożliwiające żeglugę po zatoce. Szwedzki odcinek wybrzeża nad zatoką ma długość ok. 200 km. Głównym miastem nad zatoką jest Lulea, a samo wybrzeże nazywane jest „Lapońską Riwierą”. Choć klimat jest tu surowy, to latem temperatura wody może wynosić nawet 20 °C. W Lulei warty odwiedzenia jest kompleks parafialny Gammelstad, wpisany na listę UNESCO. Wybrzeże nad Zatoką Botnicką należy do szwedzkiego regionu Norrbotten, na którego terenie znajduje się najgłębsze jezioro w Królestwie Szwecji – Hornavan (232 m), oraz najwyższy szczyt kraju – Kebnekaise (2123 m n.p.m.).
Na wypoczynek i zwiedzanie najlepiej się wybrać w okresie letnim – od początku czerwca do końca sierpnia.
Temperatura wody w Bałtyku latem nie przekracza 17 °C. Woda w jeziorach natomiast często nagrzewa się do temperatury ponad 20 °C.
Zima to czas sportów zimowych w Szwecji. Największe i najlepiej wyposażone ośrodki znajdują się w centralnej i północnej części kraju. Sezon narciarski w centrum trwa od grudnia do maja, a na północy od marca do czerwca.
Największy ruch turystyczny w Szwecji przypada na lipiec, sierpień oraz – w trzeciej kolejności – czerwiec.
Szwecja leży w strefie klimatu umiarkowanego. Na południu kraju dominuje jego ciepła odmiana, natomiast na północy i w centrum – chłodna. W przypadku skrajnej północy mówi się nawet o klimacie subpolarnym. Charakterystyczne dla klimatu Szwecji są mroźne zimy i raczej chłodne lata. Przy czym lokalny klimat jest łagodniejszy, niż innych krajów położonych w podobnych szerokościach geograficznych, a to dzięki przepływającemu w pobliżu ciepłemu Prądowi Zatokowemu (Golfsztrom).
Średnia temperatura w lipcu to 10 °C na północy i 17 °C na południu (wybrzeże Skani). W październiku zaczyna się zima na północy, a na południu i w stolicy kraju – w listopadzie. Temperatura powietrza w styczniu na południu kraju to ok. 0 °C, a na północy spada do ok. -10 °C. Na północy, choć są niższe temperatury, to mróz łatwiej znieść – jest sucho i bezwietrznie. Na południu nawet mały mróz daje się we znaki ze względu na wysoką wilgotność powietrza.
W Szwecji opady nie rozkładają się równomiernie. Najmniej ich jest w okolicach Laponii (ok. 400 mm/rok), nieco więcej w Górach Skandynawskich (średnia roczna suma – 1 000 mm), a najwyższe sumy występują w okolicy Kebnekaise i Sarek na północnym-zachodzie Szwecji (1 600-1 800 mm).
Na pojezierzu jest bardzo dużo komarów, które uprzykrzają życie zwłaszcza po zmroku, kiedy wzrasta ich aktywność.